Adidas-Lacoste merger

Hoi allemaal,

Daar ben ik weer. Ik had de vorige keer verteld dat de Filipijnen een ‘beetje saai’ waren. Niet serieus bedoeld natuurlijk, ik heb de afgelopen dingen best leuke dingen gedaan. Allereerst gingen Ali, Herman en ik naar Kabayan, een bergdorpje 65km verwijderd van ons vertrekpunt. De nietige afstand ten spijt deden we er toch 5 uur over per bus. Dit lag niet helemaal aan de weg. Ik was erg verheugd om te constateren dat we de eerste 3 uur over een weg van beton reden!* Voor een beschrijving van de rit citeer ik de Rough Guide:

“Kabayan is a thrilling side trip from Baguio (…) The journey, along narrow dirt roads takes about five hours and is terrifying: there have been a number of accidents involving buses on this road, with fatalities.”

Het was inderdaad thrilling in Kabayan., echt heel mooi om te zijn geweest. We sliepen gedwongen in the Kabayan Coop Lodge, een onderkomen met een (voor een monopolist) belachelijk lage prijs, 200 pesos pppn. Normaliter ligt dit toch echt op 1.200 pesos pppn. Onder monopolistische concurrentie nota bene.
Kabayan is een doods dorp en wordt dan ook alleen bezocht door toeristen vanwege de mummies die ze er hebben. Dat gaat als volgt in zijn werk. Om half 6 ’s ochtends loop je naar het plaatselijke restaurant en krijg je je ontbijt. Droge rijst, met stukjes speklap (met huid) / stukjes kip (met bot) of een visje (met kop). De vorige avond is het je gelukt om lunchpakketjes te bestellen, dus krijg je ook een bak met droge rijst en stukjes speklap mee. Om 6 uur verschijnt je gids en ga je met de andere Americano’s op pad (hoogstens 2 anderen). Je loopt 2 uur over de onverharde weg, met rechts de bergrug en links het dal. De weg wordt slechts af en toe onderbroken door een stroompje dat van de berg af klettert. Ik vraag me nog altijd af hoe dat stroompje er uit ziet na 1 week regen. Anyway, je kent die schilderijtjes die in de plaatselijke Chinees hangen, die met de berg met terrassen, de waterval en het watertje dat door het dal klieft? Zo ziet het er daar dus echt uit, belachelijk mooi!
Na 2 uur lopen kom je dan aan bij een ‘shop’, een houten keet waar je van alles kan kopen. Dit is de enige winkel in de omtrek, en daarom dus het brede assortiment. Kleding, sauzen, verlengstukjes om pijpleidingen aan elkaar te maken (dit heeft vast een naam), koekjes, frisdrank, gereedschap (vermoedelijk te huur). Exact hetzelfde assortiment hadden de shops in Tanzania, met 1 verschil: In de Filipijnen verkopen deze winkeltjes geen condooms. Het percentage met HIV/AIDS besmette mensen ligt niet toevallig dan ook een stuk lager: gemiddeld 0,1% in de Filipijnen om gemiddeld 10% in Tanzania (bron: Lonely Planet Tanzania, Lonely Planet Philippines).
Bij de shop haalt de gids een sleutel, want de mummies liggen achter slot en grendel. Om de mummies te bereiken lopen we over de akkers de berg op. Al gauw houden de akkers op en blijft struikgewas over. Nu moet je nog een half uur steil omhoog klimmen, niet eens over een pad, maar meer over een glibberig spoor (natte stenen, modder, met dennennaalden bedekte grond).
En dan zijn we bij de mummies. Zo’n 700 jaar geleden hadden de mensen hier de gewoonte om bijzondere mensen te mummificeren. Persoonlijk vind ik ‘roken’ een betere benaming, maar dat lokt natuurlijk een stuk minder toeristen, vergelijk “de gerookte mensen van Kabayan” maar eens met “de mummies van Kabayan”: I rest my case…. In ieder geval, de overledene werd op een stoel gezet waaronder een vuurtje rookte. De warmte en rook van het vuur droogde de overledene uit. Lichaamssappen werden in een bak opgevangen en vast voor één of ander ritueel gebruikt, want het werd als heilig beschouwd. Ouderen pelden de huid af, balsemde de spieren om ze te conserveren en bliezen rook in de longen om wormen te verdrijven. En na drie dagen behandeling was de overledene voldoende geprepareerd en werd in een grot bijgezet.**
In Kabayan is ook zo’n grot. Volgens onze gids was deze grot enkele jaren daarvoor leeggeroofd door mensen uit Sagada. Sagada is een andere streek in de regio, ook beroemd om zijn mummies. ‘De één zijn dood is de andere zijn brood’ zullen we maar zeggen. De grot was zo’n 4 meter diep en misschien driekwart meter hoog. Zo groot waren die mensen toentertijd ook niet, ik denk dat de aanwezige 2 mummies zo groot waren als een kind van 10 in Nederland. Het was ook moeilijk te zien, door de opgevouwen positie van de mummies. Wel waren ze een stuk dunner, dat is zeker.
De gids vroeg overigens toestemming aan de aanwezige mummies. “Geachte voorouders, er zijn mensen van een ander werelddeel die u willen bezoeken.” Ik ben niet zo vervelend geweest te vragen hoe hij wist of ze akkoord gingen. Bij het sluiten van de grot bedankte hij ze met een beleefd “dank u”.
En de terugweg was ook leuk. Omdat het zo steil was, zag ik er toch wel ietwat tegenop. Maar het ging boven verwachting goed. Soms moest je gewoon een metertje glijden, maar ok. En die gids was natuurlijk geweldig. Toen ik eens mijn evenwicht verloor en naar voren stuiterde, hoorde hij mij komen en hop, hop, hop. Als een springbok was hij 2 meter verder, alsof het niets was. En wij Americano’s maar die berg af ploeteren…
Na ons avontuur op de berg gingen we via allerlei shortcuts naar een andere hotspot, een groot rotsblok waarin houten doodskisten gezet waren. Waarschijnlijk met een mummie als inhoudt, maar dat kon ik niet verifieren. De shortcuts leidde dwars door de dorpjes, dus niet via de grote weg, maar via looppaadjes en steile, bemoste trappetjes langs tuinen en akkers. Een geweldig leuke route. Sommige mensen waren echt verbaasd om ons uit zo’n route te zien komen.

Daarna zijn we met zijn drien naar Vigan gegaan. Een prima reis gehad (5 uur in een luxe bus) en als je in Vigan uitstapt merk je meteen dat je 1500 meter lager zit dan in Baguio. Een drukkende hitte, dag en nacht. In Vigan namen we een tricycle ((kinder)motor met zijspan) naar ons hotel, Villa Angela, waar we werden afgezet door onze chauffeurs (letterlijk en figuurlijk). Maar Villa Angela was het waard. Een oude villa die is ingericht in de oude Spaanse stijl. Dus een donkere, houten vloer met kieren waardoor je de verdieping beneden kan zien. Twee rokerstafeltjes met ouderwetse fauteuils, een eettafel met dezelfde stoelen eromheen, oude foto’s van de omgeving en de vroegere eigenaren aan de muur, etc. Mijn beschrijving doet op geen enkele manier recht aan de pracht en praal die daar was. Daarom heb ik ook een filmpje gemaakt, speciaal voor mama. Je zou het daar echt geweldig gevonden hebben, mam. Ook liep er een bediende rond, die het ons zeer naar de wens probeerde te maken. Een voorbeeldje: toen ik op blote voeten liep (lekker koel) kwam hij met stoffen sloffen aanzetten, voor het geval ik koude voeten kreeg. Het was al een genot om daar eenvoudigweg een boekje te lezen. Wij voelden ons gewoon koloniaal met die bediende, het antieke interieur en de pracht en praal. En dan moet ik schoorvoetend toch echt bekennen, dat ik toch wel heel erg van dat gevoel genoten heb. Alhoewel het ook enigszins absurd was. Ik denk dat ik daar nog wel terug kom met Titia…

Op de terugweg naar Baguio (lees: Titia) zagen we wat 2 dagen stortregen met het land doet. De busrit duurde 7 uur in plaats van 5. Soms was de helft van de weg onbegaanbaar omdat het water er te hoog stond. Ik heb Filipino’s gezien die tot halverwege hun dijen in het water stonden. Nu zijn die Filipino’s weliswaar niet zo groot, maar toch! En dan voerde onze route nog over een vlakke asfaltweg!

Na Titia opgepikt te hebben in Baguio zijn we met de bus naar San Fernando gegaan, een stadje aan het strand. Hier hebben we een nachtje geslapen in een beach resort, denk luxe kamers met airco, en de zee. Stom genoeg geen strand, dus waar de naam beach resort vandaan komt is mij een raadsel. Noem het dan lekker sea resort ofzo… Desalniettemin hebben we er heerlijk gezwommen en Titia en ik zijn naar de plaatselijke markt geweest. Met zijn tweeën propten we mij in een tricycle (ik ben geen fan van die dingen) en tuften naar de lokale markt. Blijkbaar was hij echt lokaal en komen er weinig americano’s, want we trokken de aandacht (beide lang), terwijl er toch echt allemaal beach/sea resorts inde buurt zijn… De markt was lekker authentiek, als in: rommelig, kleine stalletjes en een penetrante visstank (bah!)… In een van de winkeltjes lagen super coole slippers. Op de rand stond Adidas en daar waar je hiel komt stond een Lacoste merk. Ik ben niet echt merk-geil, maar hiervoor maak ik een uitzondering!.. De merger tussen Adidas en Lacoste was mij nog onbekend, je mist toch heel wat hè op zo’n vakantie?.. :)
Ik baal alleen dat de slippers niet in mijn maat waren, anders had ik ze zeker gekocht, zo fout!..

Zo, dit allemaal naar aanleiding van de vraag: “Wat doe je daar nu zo’n beetje?” Komende week zit ik in Manila en daar ga ik overdag studeren in café’s (verplichtte lectuur die doorgenomen moet zijn voor aanvang van mijn nieuwe research master) en ’s avonds frisbeeën! Jaja, dat kan hier 4 dagen per week, als ik de frisbee-slet*** van Manila wordt… En laat ik daar nu geen enkele moeite mee hebben…

Gdlck,

Mark

PS ik heb nog geen foto's, want heb gefreeride op Hermans fotomanie... ;)
Vanaf vandaag ga ik zelf plaatjes schieten...
En ik ben mijn camerakabeltje vergeten dus je zal nog wat daagjes moeten wachten op de rondleiding, mam... Je m'excuse...


*In één van mijn berichtjes vanuit Tanzania doe ik de suggestie de weg te verharden met beton i.p.v. aarde. Toch leuk om te zien dat dat werkt!

**Voor die mensen die zo’n behandeling ook wel wat lijkt. Zo’n 100 jaar geleden hebben ze geprobeerd om mensen te mummificeren volgens deze methode, maar het is niet gelukt om mensen te behouden. Waarschijnlijk komt dit door het verschil in voedsel.

*** Frisbee-slet, de ~: (Vrij naar Tim Scholten) Iemand die bij meerdere teams/verenigingen uit dezelfde stad frisbeet. ‘Hij is de ~ van Amsterdam’.