Queen Mark the first

Mambo VP!

Ben onverwachts vroeg terug in Ifakara na 5 dagen dorpen bezoeken. Gister zijn we naar de plaatselijke disco in Ifakara geweest... Was al een betere ruimte dan die in Kidatu/Kilombero/Ruaha (die plaats heeft drie namen!), betere muziek (Prof. Jay en Dully Sykes) en overal hing blacklight, haha... Echt waar, overigens.. Dus ik sta daar van mijn Serengeti Baridi en de muziek te genieten, komt er een gozer op me af: „Yo white man, what’s up nigger?“ eeeehm, juist.. ;)
Maargoed, Thobias heeft gisteravond nog een beetje in zijn hoofd zitten, dus terwijl hij slaapt kan ik mooi mijn ervaringen van het veldwerk beschrijven, zoals beloofd.

Maandag dus naar Mkamba en Kidatu geweest... eerst naar het kantoor van de VEO van Mkamba geweest. Nuja, kantoor. Een betonnen ruimte van 12 m2, zonder electriteit of ramen. Met 1 bureautje en 1 stoel, c’est tout... Wij interviewden hem over de planning, projecten in progress, knelpunten, etc... Blijkt dat veel projecten te laat aanvangen, omdat te weinig geld te laat ontvangen wordt, en wie draait daar voor op? Juist, de gemeenschap! Dus de arme boertjes betalen meer geld voor minder services! Vreselijk als je dat ziet. En het ergste komt nog. Sommige mensen ontvluchten de dorpen waarin ze wonen, omdat ze de (relatief) hoge community contributions niet kunnen betalen... Triest...
Overigens hebben we geen poot om op te staan, om dit te bewijzen. De VEO houdt namelijk geen gegevens bij van community contributions ontvangen! En hij is niet de enige…
Met hem enige projecten bezocht. Waaronder een basisschool. Basisscholen zijn big fun, de kinderen worden helemaal gek als ze mij zien. Ze rennen naar het raam en roepen „mzungu, mzunguuuu!“ en worden erg gelukkig als ik naar ze zwaai en mambo roep.. Geweldig... Ik zei Thobias dat ik me net koningin Beatrix voelde met al dat zwaaien links en rechts. Dus sindsdien is het „make room for queen Mark the first!“ als we een school bezoeken… ;)
Daarna naar de VEO van Kidatu gegaan. Is er in Kidatu de afgelopen 2 jaar geen geld ontvangen, omdat er geen projecten geplanned stonden! A) dat waren ze wel door de ward, anders waren wij hier niet geweest. B) So what, er is een hoop te doen in Kidatu, plan iets, regel financiering door de district council, doe iets!!
Pluspuntje: in Kidatu gaan ze deze periode beginnen met het registreren van community contributions op een A4tje met de naam van de persoon, zijn vijongi (wijk), het project en het bedrag dat hij betaald heeft. Heel goed, maar weet niet of ik nu moet huilen of lachen…

Dinsdag naar het immigration office geweest om mijn permit te laten zien. Ze waren er blij mee. Ik ook, want nu hoef ik niet de cel in... ;) Die avond, nuja, nacht met de trein naar Mlimba afgereist. 150 km down south, en daar doe je dan drie uur over. Was geweldig toen ik uit de taxi stapte. Het station van Kibaoni was afgeladen met mensen, die overal op kleden lagen, op een randje zaten, en daar slalom ik dan tussen. Overigens, de trein zou om 22:30 vertrekken... Maar dat bleek report time te zijn en pas om 23:00 zou hij gaan... Om 00:00 vetrok ik écht... Ik zal niet meer op de NS zeuren... ;)
Om 3:30 waren we in Mlimba. Dus wij in het pikdonker naar het guesthouse gelopen met een vrouw die ook die kant op moest. Gelukkig had ik mijn fietslampjes mee... na 1,5 uur slaap werd ik ruw gewekt door de speaker. Waarom hebben die %@#% Afrikanen de neiging om hun $#^#$^ muziek ’s ochtends zo $^&^$&* hard te zetten!! En waarom heb ik steeds een kamer naast een terras? Aaargh..
Maargoed, woensdag naar de WEO van Mkamba geweest. Hij was heel behulpzaam en deed erg zijn best om ons te helpen. Bleek dat de VEO van Kamwene in de ruimte naast ons te zitten. Ook met hem gesproken, maar geen van beide kon ons community contributions tonen. Want de VEO ging er niet over en de WEO was net nieuw en kon het niet vinden… Met de VEO van Kamwene en WEO van Mlimba ward per fiets naar enkele projecten geweest. Op een gegeven moment hadden we zo’n 45 minuten afgelegd op weg naar huis voor leraren van een basisschool. Als je dan met zijn vieren door een dorpje rijdt, vallen alle gesprekken stil. Monden vallen open. Kinderen pakken deels angstig, deels nieuwsgierig, hun moeders kanga vast... Dit is hoog bezoek!! De VEO, WEO en 2 Wazungu!! (Mensen denken dat Thobias een mzungu is, omdat hij met mij is en goed Engels spreekt! You hear that wazungu? I’m downgraded man…) De VEO is de village ‘directeur’. De WEO is de directeur van een ward, een verzameling dorpen. Deze mannen worden zeer, zeer gerespecteerd. Zo is hun shikamoo-ratio hoger dan dat van mij! En ik wordt door iedere kind geshikamoot! Als mensen op hun kantoor komen, stellen die geen vragen, nee, ze smeken om een gunst.
Overigens is dat laatste wel veel gangbaarder hier, vrouwen maken een buiging en brengen hun linkerhand naar hun rechterelleboog als ze iets van mij in ontvangst nemen. Ik begin er langzaam aan te wennen, maar echt comfortabel ben ik er nog niet onder...
(Ik zei Thobias; I’m from Holland, man! The dutch can’t stand authority at all! I kind of dislike it already when kids say shikamoo to me, let alone the kneeling and stuff…)
We hebben veel gezien, de fietstocht was minimaal 18 km! En dat op een te kleine fiets, over zandwegen en heuvels. Op een gegeven moment gingen we heuveltje-met-kuilen-en-zandplakaten-af, was mijn (enige) remkabel losgeschoten. Ayai! Op zo’n moment ben je blij dat de dichtheid op Tanzaniaanse plattelandswegen lager is dan op de Kalverstraat...
Veel gezien dus, ik zou zeggen, zie de foto’s. Bruggen, huizen in aanbouw, veel kleine dorpjes. Op een gegeven moment kwamen we bij een waterput. Naja, het was meer een waterkuil. En uit deze kuil moest het hele dorp, 800 man, water halen.. the sadness...
In Kamwene was iemand het zat. Die heeft in zijn achtertuin a raison de Tsh. 150.000,- een waterput laten graven en deelt nu, soms tegen betaling, water uit. Gelukkig neemt de markt het soms over, als er overheidsfalen is...
Die avond kwamen we de WEO tegen in ons questhouse (een guesthouse is in Tanzania een bar/restaurant waar je eventueel ook kan slapen). Hij stond erop dat we bij hem kwamen eten, hij moest van PMORALG namelijk alle assistentie verlenen die hij kon..:)
Dus wij ugali, ndizi, nyama choma en samaki gegeten at his place. De kinderen voor zijn deur kwamen af en toe een voor een binnen om te kijken. Omdat ik zat, probeerden ze ook hun hand op mijn hoofd te leggen. Dat is ook een teken van respect. Ah....
De volgende dag konden we een dorpsvergadering bijwonen. Bueno! Dus wij leggen uit wie we zijn, wat we doen, etc. Nu spreek en versta ik geen Swahili dus Thobias voerde het woord. Op een gegeven moment merkte ik wel dat mensen boos waren... Bleek dat ze niet wisten dat hun disrict zich niet gekwalificeerd had voor de LGCDG (= miljoenen Tsh. gemist speciaal voor ontwikkeling!), sterker nog, ze hadden nog nooit van de LGCDG gehoord! Terwijl het ideevan de LGCDG is dat de dorpelingen de mensen van het district aanspreken op het al dan niet halen van de LGCDG-verplichtingen (good governance, democratie, etc)... een man refereerde naar ons als twee engelen die hun kwamen uitleggen over local government. Eufemistisch gesproken valt ons onderzoek dus goed... :)
Daarna hebben we een berg beklommen om een waterreservoir te bezoeken. Het water wordt uit de berg opgepompt en dan via een ingenieus buizenstelsel naar 46 kranen in het dorp gedistribueerd... Was een hele klim! Op een gegeven moment passeerden we een eenzaam hutje.. Een klein meisje dat daar nietsvermoedend zat te spelen rende verschrikt naar haar vader.. huilen! Ze dacht dat daar drie mannen en een spook stonden, en nu kwam die spook ook nog haar richting uit!! Haha, het arme kind...

Daarna naar Chita gegaan, het laatste dorp van de rit... Best zwaar iedere dag reizen, fietsen, interviewen, projecten bezoeken, etc... Chita is heel anders dan de andere dorpen. Ten eerste hebben ze daar geen electriciteit, en in de andere dorpen wel. De kinderen lopen er in gescheurde kleding en dragen er geen schoenen... Chita heeft 20.000 inwoners, waarvan 50% beneden de 18. Hun secondary school heeft 249 leerlingen. 249 maar, op een populatie van 20.000!!
Chita is echt een stuk armer dan de rest... :(
Des te pijnlijker was het dat de VEO ons niet echt wilde helpen. De village chairperson nam het een beetje over en hij was heel defensief en loog tegen ons... Triest, zeker gezien de problemen die Chita heeft...

Nu ben ik weer in Ifakara. vanaf hier gaan we 4 dorpen in de omgeving bezoeken en het districts office eens echt doorlichten... nog 2 weken en dan moeten we klaar zijn met Kilombero...
Maar dat is voor later zorg. Nu gaan we maar eens kijken hoe we aan geld kunnen komen... We hebben nog Tsh. 20.000 en alleen het guesthouse is al Tsh. 30.000, dus... ;)

Baadaye...